เราพยายามทำสิ่งที่เราตั้งใจไว้ เราฝัน เราท้อแท้ เราดีใจ เราเสียใจ เรารัก เราเกลียด เราชอบ เราเจ็บ เราได้ยิน เราเห็น เรากิน ....
เราดำเนินชีวิตเพื่อจุดหมาย เราใช้เหตุผล เราใช้อารมณ์ เราใช้ความรู้สึก เราแต่งตัว เราอยากแสดง เราปฏิบัติตัวให้เข้ากับสังคม เราทำตัวให้กลมกลือนกับสภาพแวดล้อม เราพยายามที่จะเป็นที่ยอมรับ เราแข่งขัน เราช่วยเหลือ เราเหยียบย่ำ เรายกย่อง เราพยายามไปให้ถึงจุดสูงสุด....
เรามีความอบอุ่น เรามีความไว้วางใจ เราระแวง เราแสร้งทำ เราปากไม่ตรงกับใจ เราควบคุมสถานการณ์ เราพยายามพบปะ เราพรากจาก เราอยากได้ เราอยากทิ้ง เราเห่อ เราเบื่อ เราเดิน....
เราแต่ง เราหย่า เรามีลูก เราเลี้ยง เราทิ้ง เราเที่ยว เรายึดติด เราเหนื่อย เราแก่ ....
เราเห็นทุกสิ่งรอบข้างถ้าไม่รักษาไว้มันก็จะเสียหาย อย่างรูปโมนาสิซ่าของไมเคิ้ลแองเจลโล่ คนจะรับษาให้มันอยู่ในสภาพนี้ได้นานเท่าไร หรือวันนึงวิทยาการจะทำให้มันอยู่ต่อไปจนถึง พันล้านปี และวิทยาการที่ล้ำสมัยก็อาจทำให้คนเป็นอัมตะได้ ....
แล้วมันเพื่ออะไร.... อยู่อย่างมีความหมายคืออะไร .... เราว่ามันไม่สิ้นสุดนะ

รองเท้ามีความสำคัญต่อการดำเนินชีวิตประจำวัน ในทุกๆวันของเราอย่างแน่นอนครับ

แต่มันไม่จำเป็นที่จะต้องมีถึง 40 คู่ก็ได้ว่ามั้ยครับ

เรื่องของเรื่องก็คือสมัยที่เรียนมหาลัย มันได้ใส่รองเท้าอะไรก็ได้ไปเรียน ก็เลยซื้อใส่ บางทีก็อยากมี 2คู่ใส่สลับกันก็ไปซื้ออีก ไปๆมาๆ ถึงเดี๋ยวนี้ ซัดไปมากกว่า 40 คู่
ก็ไม่แปลกนะผมว่าเพราะ คนที่สะสมรองเท้า หรือ สิ่งของอื่นๆ ก็มีหลากหลายนะแล้วแต่คนไหน ใครชอบน่ะ ถ้ามีกำลังพอจะซื้อ

แต่ผมกลับมองไอ้สิ่งที่ผมสะสมมันโครตสิ้นเปลืองเลย เงินร่วมแสนเลยนะที่ผมเสียไปกะรองเท้า เดี๋ยวนี้เหรอที่ใส่ประจำก็ 3-4 คู่ตามกาละเทศะแค่นั้นจริงๆ พอเห็นรองเท้าตัวเองก็นึก "กูมันประสาทแดก"เห้อไรก็ซื้อมันอยู่ได้

ตอนนี้ครับเริ่มขายรับประทานซะแล้ว แต่ผมก็ว่าดีนะมันทำให้ผมพอจะเริ่มรู้จัก ความพอเพียง ขึ้นมาบ้างละมั้งครับ มันทำให้รู้สึกว่ามีเท่าที่จำเป็นดีกว่า

และตอนนี้ผมมานั่งคิดดูว่าการสะสมของที่มีคุณค่าทางจิตใจ สะสมสิ่งของที่ชอบ มันมีประโยชน์ต่อเราจริงหรือ แต่มันก็แล้วแต่สิ่งที่เราสะสมละนะ ถ้าสะสมทองมันก็มีประโยชน์แน่นอน

ไม่รู้เป็นไรเดี๋ยวชอบคิดอะไรแล้วก็มาจบที่เรื่องปล่อยวาง...

เครื่องดนตรีของเรา แล้วมันดีหรือป่าว

นี่เป็นเครื่องดนตรีของผมเอง เรียกว่า "เบส" ตอนแรกเล่นเบส ก็รู้สึกว่าเบสทุกวันเสียงมันก็เหมือนกันแหละ ดุ่มๆๆ ต่างกันที่ไนว้า แต่มันดันมีตัวเป็นแค่หลักพัน ยังหลักแสนแหนะ ก็ไม่คิดไรเล่นไปเรื่อยๆ พอนานไปชักเอ๊ะ เริ่มรู้ว่าตัวนี้เสียงดี อ๊ะตัวนั่นเสียงแน่น นั่นเริ่มเห็นความต่าง

พอเริ่มหาตังได้ มาละ...ไอ้เสียงดีกว่า แต่แพงกว่านะ...แต่เอาว่ะ ซื้อสิครับ นั่นไง ยิ่งหาตังได้มากขึ้นยิ่งเปลี่ยนของดีขึ้นแพงขึ้น มันก็เป็นอย่างงี้เรื่อยๆ มองอีกที อ้าวไอ้เราทำไมใช้ของราคาขนาดนี้วะเนี่ย เฮ้ยแต่เสียงมันดี ไม่น่าเสียดายหรอกพูดกับตัวเองอย่าง

จนมาคุยกันน้องที่เล่นดนตรีอาชีพ(ป้อมLomosonic) มันบอกว่า แพงกะถูก ถ้าเล่นแล้วคนไม่ฟัง ก็เท่านั้นว่ะพี่ ....เออว่ะนี่กูวัตถุนิยมเหมือนกันนี่หว่า

อืม ...ของแพงและดี....แล้วยังไง.....แต่กูก็ชอบเสียงเครื่องดนตรีแพงๆอยู่ ถึงจะไม่มีใครฟัง แต่ก็เสียดายตัง ต้องลองปรงดูบ้างว่ะ